Op vrijdag 23 januari reisden Mirte Hazes en ik af naar het land van de lange witte wolk, Nieuw-Zeeland. Na een vliegreis van 2 keer 11 uur kwamen we aan in Auckland. Het was daar om 7 uur ‘s ochtends 23 graden. De eerste dag hebben we wat rondgewandeld in Auckland zelf. Na een hostel gevonden te hebben zochten we de verfrissing van de haven op. Er bleek op dat moment een festival te zijn ter ere van het 175 jarig bestaan van de stad. Na wat ontspannen te hebben kozen we voor een boottocht door de haven om daarna door te gaan naar een Maori-museum waar in het kort werd uitgelegd wat de Maori zijn en wat er nu nog door ze gedaan wordt. ’s Avonds was er nog een vuurwerkshow om het einde van de festiviteiten aan te duiden.
Maandag 26 januari
Vanuit Auckland waren we al vroeg op pad om op zoek te gaan hobbits, Matamata was in zicht. Het was weer een hete dag in Nieuw-Zeeland, hierdoor leek het wel echt alsof je in de film van J.R.R. Tolkien liep. Het hele dorp staat er nog steeds sinds de laatste Hobbit film daar is opgenomen. Ze brouwen daar zelfs hun eigen bier (sinds de films) wat nergens anders ter wereld te kopen is. Later op de dag was het tijd om van Matamata door te gaan naar Rotorua. Een stad die van een eindje wel al te ruiken is.
Dinsdag 27 januari
Rotorua staat bekend om zijn zwavelmeren, een bezoekje hier aan kon dan ook niet missen. De kleuren van de meren gaan hier van felgroen naar knalrood en felgeel. Naast de zwavelmeren staat de stad ook bekend om de levendige Maori cultuur hier. Tijdens een busreisje door de stad stopten we bij een van de dorpjes, Te Whakarewarewatanga O Te Ope Taua A Wahiao, waar de Maori nog ‘traditioneel’ leven.
Woensdag 28 januari
Voordat we naar Taupo zouden gaan ’s middags wilden we eerst nog een stuk mountainbiken door de Redwood forests. Een bos waar alleen bomen staan die onbeschrijfelijk groot zijn. De hellingen hier waren af en toe vrij stijl, maar we hebben het overleefd. ’s Middags was het dan toch tijd om door te gaan naar Taupo.
Donderdag 29 januari
Dit was een dagje om te ontspannen. We gingen een zeiltocht maken op Lake Taupo, een van de grootste meren ter wereld. Op een uur zeilen afstand van de stad waren namelijk Maori rock carvings te vinden. Deze leken heel traditioneel, ouderwets, etc. Tot de begeleidster zei dat de carvings uit de jaren ’70 van de vorige stamden. Een beetje een anti-climax, maar desalniettemin erg indrukwekkend.
Vrijdag 30 januari
De tijd van de wekker: 05.30. Het was tijd voor een intensieve dag, we zouden een stukje afreizen naar Tongariro National Park voor de befaamde Tongariro Crossing. Een bergtocht van 20 kilometer over vulkanisch actief gebied. Het hoogtepunt van deze toch: Mount Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom van de Lord of the Rings reeks. De tocht was zwaar en stijl, maar zeker de moeite waard. Naast Mount Doom liggen namelijk ook nog een paar andere bezienswaardigheden die het klimmen waard zijn. Een wand van rood gesteente, enkele diepgekleurde meertjes, een heel groot meer en uitzicht waar je u tegen zegt.
Zaterdag 31 januari
Tijd om weer richting Auckland te gaan, maar eerst nog een wandeling langs een waterval, de Huka Falls. Het water is een soort van ijsblauw, heel licht van kleur. De Maori hebben vroeger wel eens geprobeerd met Waka’s hier van af te gaan, dit liep niet altijd even goed af. Maak in Nieuw-Zeeland ook niet de fout te denken dat je op een regenachtige dag geen zonnebrandcrème nodig hebt, dat heb je wel. Eenmaal terug in Auckland bleken de All Blacks Sevens daar te spelen op een rugbytoernooi. Wat een slaapplek vinden erg moeilijk maakte.
Zondag 1 februari
Tijd om wat reisgenoten op te halen op het vliegveld. Na een poos wachten waren we compleet, Georgine Aerts en Koos Wabeke waren aangekomen en zijn samen met mij, Mirte Hazes en Justus Hamann opgehaald door twee Maori om richting Waitangi te gaan. Ons tijdverdrijf die dag was vooral het kijken van mensen op het vliegveld, wat verbazingwekkend grappig is. ’s Avonds bereiken we dan eindelijk de locatie waar we zo lang op hebben zitten wachten, Tent City (vlakbij Waitangi, opgezet op een rugbyveld). Bij aankomst vindt er een traditioneel ontvangst (powhiri) plaats voor ons. Een bijzondere ervaring om voor het eerst mee te maken.
Maandag 2 februari
’s Ochtendsvroeg was het tijd voor het eerste Maori ontbijt, wat eigenlijk erg veel weg had van het avondeten en het middageten. Verder bestaat het grootste deel van de dag uit het opbouwen van Tent City en trainen. Er wordt redelijk wat gedrild op Haka’s en salutes. Naarmate de dag vordert komen er steeds wat meer mensen en ’s avonds vindt er dan ook weer een powhiri plaats.
Dinsdag 3 februari
Vandaag gaan we een waka ophalen bij een van de Maori, de reis duurde alleen wat langer dan gepland en we vertrokken ook wat later dan gepland. Onderweg zijn we nog gestopt bij Hector Busby, master waka builder. We kregen hier de kans te kijken naar hoe het bouwen van een waka ongeveer in elkaar zit. Daarna ook nog een korte kans te peddelen in een waka ama, helaas moesten we ook snel weer door dus was er voor mij geen kans meer.
Woensdag 4 februari
Tussen het trainen en droogpeddelen door was het tijd om vandaag wat waka’s naar het strandje te brengen om ze klaar te leggen voor Waitangi day. Een goeie peddeltocht van ongeveer 2 uur.
Donderdag 5 februari
Een van de mooiere momenten van de week, peddelen in Ngatoki, de grootste waka ter wereld. Het is een hele grote eer om daar voor t eerst in te mogen zitten. Ook Ngatoki moest naar hetzelfde strandje gepeddeld worden, met een man of 70, anders gaat de waka niet vooruit.
Vrijdag 6 februari – Waitangi Day
De grote dag is aangebroken, waar al tijden naar toe gewerkt is. Eerst worden alle waka’s van het strand naar Waitangi Beach gepeddeld (vlakbij Paihia). Deze tocht alleen al is heel speciaal, er zit een andere sfeer tussen de mensen, energieker. Het verschil is te merken als je het vergelijkt met de andere keren peddelen. Onderweg sluiten er andere waka’s aan. Eenmaal bij Waitangi Beach zijn er een totaal van 13 waka’s, groot en klein. Op het strand stapt iedereen uit en is het tijd voor de haka. Ook dit is weer een bijzonder moment. De kracht die uit zo een haka komt is heel bijzonder, je staat daar ook op het strand met een paar honderd man, niet in woorden te omschrijven. Daarna kunnen we nog rondlopen over de marktjes op het Waitangi terrein, heel gezellig. ’s Avonds is het tijd om van alle verschillende groepen afscheid te nemen. Het was een mooie, erg bijzondere week en het afscheid nemen/bedanken met een haka was dan ook een mooi moment. Ook alle Maori konden het erg waarderen, een hard applaus was dan ook het gevolg. Na een avond vol optredens van alle verschillende groepen was t dan tijd dat de Maori afscheid van ons namen. De emotionele lading in deze haka was echt groot, een fantastisch moment om mee te maken.
Zaterdag 7 februari
Een dag waar alles opgeruimd wordt, langzaamaan gaat iedereen ook weg van het kamp en er zijn steeds minder mensen.
Zondag 8 februari
Tijd voor mij om weer terug richting Auckland te gaan, de rest blijft nog een even in Nieuw-Zeeland, maar mijn vliegtuig gaat ’s avonds, dus ik heb ook geen andere keus. Het is een mooie tijd geweest maar helaas is er ook een tijd om afscheid te moeten nemen. De reis zou me ongeveer 35 uur gaan kosten, ik vertrek om 12 uur ’s nachts en kom vervolgens om 7 uur ‘s avonds (maandag) aan. De jetlag zou nog ongeveer een week duren.
Niels van den Berg