The Queen’s Diamond Jubilee, 2012
Dag 1 – Vrijdag 1 juni 2012
Toen ik op Museum Volkenkunde aankwam, was men nog bezig met het opladen van de Waka ‘Te Hono ki Aotearoa’. De chauffeur van de vrachtwagen had anderhalf uur vertraging opgelopen, waardoor het nog een spannende strijd werd om op tijd op Schiphol te zijn. Na een heerlijk relaxte vlucht van ongeveer 50 minuten, begon onze tocht met de Londense metro, beter bekend als ‘the tube’. Na anderhalf uur reizen kwamen we dan aan bij het hotel. Hier werden we gelijk met open armen ontvangen door onze Maori vrienden, Tamahou en Joe Conrad. Na iedereen even snel begroet te hebben, werd het duidelijk dat ik bij Joe op de kamer zou slapen. Na een snelle douche, werden we beneden in de lobby verwacht voor de welkomsplechtigheid. Nadat eerst Billy een Karakia had voorgedragen en zowel Chappy als Rutene hun verhaal inclusief Waiata door het gebouw deden schallen, was het tijd voor mij als eerste van de gasten om het woord te nemen. Ik begon in het Nederlands, wat gelijk zeer gewaardeerd werd. Joe die tijdens de Maori toespraken aan het vertalen was, maakte direct de grap dat hij dit ook wel even zou vertalen. Deze werd onder hard gelach ontvangen. Wat ondanks de serieuze aard van de pofferie, de ongedwongen en ontspannen sfeer aangaf. Na zelf mijn verhaal nogmaals in het Engels gehouden te hebben en voor ze te hebben gezongen, namen Farideh en een van de Canadese woodcarvers ook nog het woord. Hierna waren er nog een aantal huishoudelijke mededelingen en toen was het tijd voor kai! Etenstijd, gezellig met de hele groep uiteten, om daarna nog met een deel van de gasten de stad onveilig te maken. Over vijf uur is het alweer tijd om te ontbijten, dus ik sluit deze eerste dag af met een heerlijk gevoel! En kijk al hals rijkend uit naar de aankomst van de Waka in Londen.
Dag 2 – Zaterdag 2 juni 2012
Na een korte nacht en een heerlijk ontbijt, begon de voorbespreking van de eerste echt belangrijke dag! Vandaag is de dag dat de Waka aankomt. Het is acht uur en we vertrekken richting The University of London Boatclub. Hier eenmaal aangekomen vertrekt er net een boot die blijkbaar vijfde werd op de Head of the River Thames achter vier Britse bondsploegen, wat je roeiershart dan toch maar weer sneller doet kloppen. Maar goed, ik ben hier niet voor het roeien maar voor de Waka. De jongens van Nga ti Ranana komen ons ook ondersteunen. Dit is weer een leuk terug zien met Bruce, Franky en Hemi. Franky heeft het er zelfs over dat hij binnenkort naar Nederland komt om ons op te zoeken. Na een half uurtje wachten komt de truck met de Waka er aan. Na wat technisch inzicht, een hoop discussie en nog meer mankracht staat de Waka klaar om helemaal klaar gemaakt te worden voor de te water lating. Na een Karakia en een warm welkom voor de Te Hono beginnen de Maori als bezige bijtjes de Waka leeg te ruimen, te versieren en water klaar te maken. Enige tijd later met wat hulp van de roeiers van de ULBC ligt de Waka in het water, maar maakt deze wonderbaarlijk veel water. Geen zorgen, ze waren gewoon vergeten de plug in het gat te stoppen. Na dit kleine foutje begint men aan het uit balanceren van de boot. Na iets verder uitzetten wordt er een prima balans gevonden met veertien Maori in de boot. Het peddelen ziet er scherp uit en ze hebben onze eigen ‘Wana Wana’ salute nog wat verder uitgebreid. En om er nog maar een Maori uitspraak in te gooien, “It’s sweet as!”. Dat was het qua activiteiten voor de dag, we waren rond vier uur weer terug in het hotel. De jongens gaan ook een soort van intraining, dus geen alcohol meer en op tijd naar bed, om fit te zijn de volgende dag. Morgen wordt weer een drukke dag met Practices, het verkrijgen van toegangsbewijzen voor de deelnemers aan de Pageant en een hoop safety-regulationsvergaderingen. Het is weer een fijne dag geweest!
Dag 3 – Zondag 3 juni 2012
Na een nacht van acht uur slapen, word ik wakker gemaakt door Joe voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt prop ik een beetje versuft wat te eten naar binnen waarna ik samen met Rose (de kamergenoot van Farideh) boodschappen ga doen bij de lokale supermarkt. Wat op zich zelf weer een heel avontuur was, omdat de medewerkers Rose niet willen helpen bij het los maken van de tie wraps die om de schaar zitten die ze net had gekocht. Tien minuten later had deze pittige tante het dan toch voor elkaar en werd ze geholpen. Op de terugweg liepen we langs een parkje waar ze wat bladeren los knipte. Terug in het hotel ging ik me nog even snel opfrissen voor vertrek. Toen ik weer in de lobby kwam, had Rose de bladeren in elkaar gevouwen tot een prachtig pakketje bloemen. Ze zei: “This is for you boy”, totaal verrast nam ik ze aan en bedankte haar voor deze gift. Hierna vertrokken we met de tube richting ULBC. Hier aangekomen ging de crew zo snel mogelijk te water. Na lang uitbalanceren en wederom een lange discussie gingen ze eindelijk uit voor een stuk peddelen. Ze ontwikkelden een goede snelheid en het peddelen ging nog scherper dan gisteren. De Waka bleek echter ondanks het mooie glijden door het water toch nog redelijk wat water binnen te krijgen via kleine lekkages. Nadat de Waka uit het water is gekomen raakten we aan de praat met een Canadese canoe crew die ongeveer naast Te Hono zal varen tijdens de Pageant. Dit praatje zorgde ervoor dat er uiteindelijk een zegening van beide boten plaats heeft gevonden door zowel de Maori als de Canadezen.
Dit was wederom een mooi moment tijdens deze reis! Hierna gingen we met onze groep lang de registratie om onze toegangsbandjes voor de Pageant op te halen. Vervolgens splitsen we op in groepen, groep één ging naar de stuurliedenvergadering, groep twee kreeg vrijaf en mijn groep ging terug naar de ULBC om de Waka te fixen en alles in te pakken voor morgen. Het inpakken is vrij snel gedaan, het fixen van de boot duurde wat langer. Alle touwtjes werden weer strak getrokken en weer vast gezet met de houtjes, om vervolgens alles nog een keer af te werken met siliconen. Morgen is dus de grote test of deze ingreep geholpen heeft, maar ik heb er alle vertrouwen in! Hopelijk zie ik morgen wat van de Pageant, want ik zal dan vooral bezig zijn met het voorbereiden van aankomstplek van de Waka! Of to bed it is… And tomorrow is the big day!
Dag 4 – Maandag 4 juni 2012
Joe maakte me wakker om een uurtje of half vijf. Ik ging even douchen en maakte me klaar om naar de lobby te gaan voor een pakketje eten. Het hotel had deze voor ons gemaakt! Toen we het eten hadden, sprongen we in de bus die stond te wachten en gingen we naar ULBC om alles voor te bereiden. Hier aangekomen lag het hele stukje land vol met andere boten. Dus we zullen op ze moeten wachten. Maar als eerst nog het bezoek bij John Key, de prime minister van Nieuw-Zeeland. Hij is erg belangrijk geweest in het hier krijgen van de Waka, waarvoor hij in een kleine ceremonie ook bedankt werd. Ik moet zeggen dat hij een overkwam als een goed persoon en het was leuk om even met hem te praten na de ceremonie. The high commissioner kwam ook nog even handjes schudden en Joe was verbaasd dat hij me herkende van de vorige keer in Londen. Joe zei: “How does the high commissioner does know you and does not know Joe Conrad?”, hier moest ik hard om lachen omdat iedereen Joe kent in kiwi land.
Hierna werd de Te Hono in het water in getild. De gasten zetten uit voor hun lange trip op de Thames. Zodra ze weg waren, begonnen we met het overhevelen van spullen in een busje dat ze naar het eindpunt zal brengen, namelijk de Poplar and Blackwell Rowingclub. Eenmaal aangekomen op deze roeivereniging hebben we onze spullen neergezet en konden we nog net wat meepakken van de pageant op tv. En ja, daar zien we de trots van Nieuw-Zeeland gaan! Vrij vlug kwamen zowel het busje met de spullen aan als de transporteur van de Waka. Het was weer tijd om dingen uit te laden en de trailer van de truck te hijsen en op zijn plaats krijgen. Bij dit gebeuren ontmoet ik een van de Maori die in Engeland leeft. Ze heette Corin en kende de oude garde vrij goed, alweer zo’n fantastisch mens.
Daarna kwamen de jongens eindelijk aan. Ze waren helemaal vernikkeld en hadden honger, maar moesten eigenlijk wachten tot alle andere boten er uit waren. Joe en ik zorgden ervoor dat de Waka aan de zijkant kan lag en de jongens uit de Waka konden om op te gaan warmen en te eten. Op dat moment begon het nog harder te regen en in dat half uur regende ik helemaal door, maar dat had ik zonder meer over voor Te Hono en de jongens. Nog een half uur later konden we dan eindelijk beginnen met de Waka de helling op te tillen. We verzamelden zoveel mogelijk mensen en tilden hem vrij gemakkelijk de trailer in die boven aan de helling stond.
Toen dit klaar was begon het grote inpak festijn, wat vrij snel ging in vergelijking met vorig jaar. Het hele proces verliep soepel en de Waka kon weer naar Nederland vertrekken, om weer in zijn eigen huis te kunnen rusten! De jongens vonden het jammer dat hij weg ging, maar waren tegelijkertijd blij dat hij nu terug naar huis kon. Ondanks dat iedereen moe was, gingen we na een snelle debriefing toch nog de stad in, naar een kiwi bar. Hier ontmoetten we weer een aantal Nga ti Ranana gasten, waaronder Bruce, Franky en Hemi. Het was een super leuk feest met eerst live muziek en daarna een dj. Dus mijn laatste avond in Londen was genieten. Nu ben ik net wakker en bezig met mijn tas in te pakken, we vliegen rond drie uur. Ik kijk er niet naar uit om afscheid te nemen maar ik weet dat we deze jongens terug zullen zien! En dat is een troostende gedachte, die me klaar maakt voor de reis terug.
Peer van der List